- n. < கரிது < கரு-மை. 1. Fault,blemish; taint; குற்றம். வினை கரிசறுமே (தேவா.129, 1). 2. Sin; பாவம். கரிசினை மாற்றி (சைவச.பொது. 568).
- n. See கரிசை. (W.)
- n. perh. karṣa. [T. karacu.]Firm hold; உறுதிப்பிடி. கரிசுடன் முன்கையைக்கடித்து (பஞ்ச. திருமுக. 728).
|