- (ரண்டு coll.) s. & adj. two. As an adj. pref. it often becomes, இரு before consonants or ஈர் before vowels which see separately, (s.); a few, சில; 2. the letter உ; 3. excrement and urine, மலஜலம். இரண்டில் ஒன்று எடு, take either of the two. இரண்டாந்தரம், secondary kind or class; 2. the second time. இரண்டாம் பக்ஷமாயிருக்க, to be not the chief thing or aim; to be of a doubtful nature. இரண்டாம் பாட்டன், a great grandfather. இரண்டாவது, secondly; that which is the second. இரண்டுக்குப் போக, --இருக்க, to defecate, மலங்கழிக்க. இரண்டுக்கும் உண்டு, the issue is doubtful, the thing is critical. இரண்டுங்கெட்டவன், (-கெட்டான் coll.) an indifferent man neither good nor bad; one who cannot distinguish good from evil; one with illbalanced judgment; 2. a destitute, out-caste fellow. இரண்டு செய்ய, to disobey, to act against orders; 2. to act perfidiously. இரண்டு சொல்ல, to refuse, to give an evasive answer. இரண்டு நினைக்க, to be hypocritical; to meditate treachery under a shadow of honesty. இரண்டுபட, to disagree. to become disunited, to become divided in two. இவ்விரண்டு (இரவ்வெண்டு coll.), two by two; in twos.
|
